O baleiro
Espertou sobresaltado.
Non lle gustaba o que estaba soñando. Estendeu o brazo e nada
encontrou á súa beira. Asustado, acendeu a luz e buscou na
habitación o que se metera no seu soño. Mirou debaixo da cama,
mirou dentro do armario, abriu a xanela e nada, seguía sen atopalo.
Buscou entre as páxinas dos libros, dentro dos zapatos, debaixo do
pé da lámpada, nas agullas do reloxio... e nada. Preguntoulle ao pó
da estantería, á madeira da porta, preguntoulle á luz da lúa.
Pero non lle respondían. Golpeou o chan e as paredes, levantou
baldosas e abriu buratos no teito. Nin rastro. E "tic-tac,
tic-tac", o tempo corría. E non atopaba o que non lle deixaba
dormir, o que o perseguía nos soños. E quixo falar. E quixo berrar.
Pero non era capaz. Intentou abrir a porta da habitación, mais o
picaporte non cedía, estaba frío coma o xeo. Agobiado, sen alento,
volveu a intentalo. Volveu a tocar o picaporte, primeiro coas xemas
dos dedos. E unha corrente de aire e frío o volveu a recorrer por
dentro. Agarrou agora o picaporte, con toda a man, e fixo forza para
abrir a porta. Pero o seu esforzo non servía de nada, o picaporte
seguía igual que antes. E a porta pechada. Non se abría. Intentou
berrar outra vez, con todas as súas forzas, pero só lle saiu un
xemido, un berro afogado. E "tic-tac, tic-tac", o tempo
corría. "Tic-tac, tic-tac", resoaba na súa cabeza.
"Tic-tac, tic-tac". Estaba sudando, era un sudor frío,
coma o picaporte. Un sudor que cheiraba a desesperación. Deulle unha
patada á porta e intentou berrar outra vez. E, outra vez, foi un
berro lastimeiro, afogado, desesperado, amedrentado. Non podía saír.
Non atopaba o que buscaba. E nin sequera Artemisa, a Lúa, lle dicía
onde estaba. E o agobio podía con el. "Tic-tac, tic-tac".
A tolemia apoderábase da súa mente. "Tic-tac, tic-tac". O
reloxio. Colleuno con forza e tirouno contra o chan. Este reventou, e
todas as engranaxes quedaron esparcidas. E colleu un puñado delas e
tirounas contra as paredes intentando berrar outra vez. Sentou no
chan dando golpes e cortouse co cristal do reloxio. "Tic-tac,
tic-tac". Non paraba. Non era o reloxio. Era a súa cabeza.
"Tic-tac, tic-tac". Estaba tolo. Desesperado. A frustración
podía con el. Levantouse intentando berrar, intentando coller aire.
Conseguiu acercarse á fiestra. Abriuna. "Tic-tac, tic-tac".
A loucura, a desesperación, o agobio e a frustración non o deixaban
pensar. Sacou a cabeza fóra e intentou respirar. Colleu aire fresco.
"Tic-tac, tic-tac". Non paraba. Cada vez máis. Pero grazas
ao aire agora podía berrar. E berrou. E berrou máis aínda. Pero o
agobio non o abandonaba. O agobio medraba. O agobio toleábao. O
agobio amedrentábao. "Tic-tac, tic-tac". Cando xa non
puido máis, preguntoulle ás estrelas que onde estaba o que buscaba,
e, cada vez máis desesperado, ao ver que non lle respondían, saltou
ao baleiro pola ventá.
Espertou sobresaltado.
Non lle gustaba o que estaba soñando. Estendeu o brazo e nada
encontrou á súa beira. Asustado, acendeu a luz e buscou na
habitación o que se metera no seu soño. Mirou debaixo da cama,
mirou dentro do armario, abriu a xanela e nada, seguía sen atopalo.
Buscou entre as páxinas dos libros, dentro dos zapatos, debaixo do
pé da lámpada, nas agullas do reloxio... e nada. Preguntoulle ao pó
da estantería, á madeira da porta, preguntoulle á luz da lúa...
Helena Santidrián Mas
7.10.2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario