"Cando cheguei á biblioteca do centro para escoitar a charla-recital, estaba escéptico sobre o que pudera ter de interesante ou entretido o encontro coas dúas anciás das que xa nos falara a nosa profesora de galego o día anterior. Non obstante, cambiou a miña opinión cando Sara Maroto comezou a recitar os poemas que traía escollidos; foi precioso o sentimento desgarrado e á vez doce que expresaba coa súa voz, temblorosa e desgastada pola idade, e tamén o coidado co que ía articulando cada son que producía. Realmente, o primeiro que me cautivou de Sara Maroto foi o seu sorriso, era limpo e sincero. Tamén a súa vida resultoume moi interesante, e penso que axudaba a entender o por que do sentimento da súa voz ao recitar".(Guillermo Lens Perol, 4º ESO)
"A súa actuación pareceume estupenda, vivía con paixón cada palabra, cada coma e cada silencio, articulando, aínda con problemas, os versos de Rosalía e doutros poetas. As súas expresións contaxiábannos con esa solemnidade e elegancia con que nalgúns momentos ela calaba o mundo, e noutras ocasións reflectía a súa dor. Sorprendeume moito a súa memoria, sobretodo en "Airiños da miña terra", sen dubidar comezou con gran forza e rematou coa mesma, ou incluso máis. A súa entoación, aínda que ás veces temblorosa, pareceume extraordinaria, sen baixar a voz en ningún dos seus versos, unicamente deixándoa morrer ao final. En "Adiós ríos, adiós fontes" pareceume ver a dor que sentía tras deixar Galiza atrás e emigrar cara a un lugar que resultaba estraño ao corazón.
Pero, sen embargo, o que máis me conmoveu foi coñecer a súa historia e como o azar lle fixo atopar esa paixón pola poesía. Loitar contra os anos para facer o que quería, recitar poesía e vivir en Compostela". (Mar Pérez Sar, 4º ESO)
"Pareceume moi interesante, realmente emotivo o recital dos poemas. Ao coñecer a experiencia da emigración de primeira man, os poemas "Airiños da miña terra" e "Adiós ríos, adiós fontes..." parecéronme cargados de sentimento, de tristeza e de un sen fin de experiencias pasadas, facendo que case me emocionase no momento. Conmovedora sen dúbida a historia da vida de Sara. Unha historia de sufrimento, emigración, morriña, superación e paixón pola literatura." (Tomás Otero Casal, 4º ESO)
"Sara falounos da súa vida, de como tivo que marchar para Arxentina, de como lendo os poemas de Rosalía se entristecía, porque dicían que cadaquén debía morrer na súa terra, entón en Sara medrou o desexo de voltar a Galicia." (Martín Meijide, 4º ESO)
Realmente gustoume moitísimo o libro. Non polo contido exactamente, senón pola maneira en que está contado. En toda a historia estiven ao 100% metida na personaxe de Christopher, un neno de quince anos, coa síndrome de Asperger e cunha moi difícil situación familiar que vai descubrindo aos poucos.
Tamén teño que dicir que nalgúns momentos foi conmovedora. Como ao final da historia, cando están a falar Christopher e o seu pai.
